Hindi ko akalaing mangyayari sa akin ang ganito. Akala ko noon, kapag tumanda na kami ng mister ko, magiging tahimik na ang buhay namin. Pero nagkamali ako. Sa halip na kapanatagan, puro kahihiyan at pagod ang dala ng asawa ko — isang lalaking hindi mapigil ang sarili kahit sa pagtanda.
Ang mister ko ay sobrang mainit ang katawan. Hindi lang minsan kundi dalawang beses nang may umalis na kasambahay namin na umiiyak. Pareho nilang sinabi na hinipuan daw sila ng asawa ko. Galit na galit ako noon, hinarap ko siya at pinagsabihan. Nangako siyang hindi na mauulit. Sinabi ko pa na kapag inulit niya, iiwan ko siya at magpa-file ako ng annulment.
Pero isang madaling araw, nagising akong wala siya sa tabi ko. Kinabahan ako kaya bumaba ako at nakita ang tsinelas niya sa may pintuan ng kwarto ng katulong. Binuksan ko ang ilaw, at pagpasok ko, naabutan ko siyang pinipilit ang maid namin na halatang pumapalag. Sa sobrang hiya at awa, kinausap ko agad ang kasambahay, humingi ako ng tawad at ibinigay ko ang buong suweldo niya bago siya pinaalis.
Ngayon, ako na lang mag-isa sa gawaing bahay. Hirap na ako, pero natatakot akong kumuha ulit ng katulong. Ang mister ko ay 68-anyos na pero para siyang binatilyo kung umasta. Hindi siya dating ganyan. Sabi ng iba, baka may dementia na siya at akala niya ako ang bawat babaeng nasa bahay. Ewan ko, pero ang hirap na niyang intindihin.
Kung kukuha man ako ng katulong ulit, siguro ‘yung hindi niya type — matanda o walang dating. Pero kung pati iyon ay pagnasaan pa niya, baka kailangan ko nang seryosohin ang sinabi ko noon. Kasi minsan, kahit gaano mo pa kamahal ang isang tao, kapag hindi ka na ginagalang, kailangan mo na ring lumaban.
Ako si Petra. At ito ang kwento ng isang asawang pagod na sa pang-aabuso at kahihiyan.
