Dalawang taon na kaming magkarelasyon ng boyfriend ko. Mahal ko siya. Mahal din niya ako — ramdam ko naman. Tahimik lang akong babae, simple lang ang gusto ko sa buhay, kaya nung dumating siya, parang mas gumaan ang mundo ko.
Pero may isang bahagi ng buhay niya na hanggang ngayon, hirap pa rin akong tanggapin — ang barkada niya.
Noong una, sinubukan kong makisama. Sumama ako sa mga inuman, nakitawa sa mga kwentuhan, nakinig sa mga hirit nila. Pero habang tumatagal, napapansin kong may mga biro na lumalagpas na. May mga tingin at salita na parang hindi ako welcome. Hindi ko masabi nang diretso, pero ramdam ko — parang ayaw nila sa akin.
Tahimik lang ako kapag kasama nila. Hindi dahil suplada ako, kundi dahil hindi ako kumportable. Ayoko rin namang sirain ang vibe nila kaya nananahimik na lang ako, kahit minsan gusto ko nang umalis.
Pero ang mas mabigat, kapag hindi ako sumasama sa mga lakad nila, nagtatampo ang boyfriend ko. Sinasabi niya na hindi ko raw tanggap ang buong pagkatao niya — na kasama raw sa “buo” niyang pagkatao ang barkada niya.
Doon ako natigilan. Mali ba ako? Masama bang umiwas sa mga taong hindi ko naman kayang pakisamahan ng totoo? Paulit-ulit ko nang sinusubukang unawain sila, pero ako rin itong paulit-ulit na nasasaktan.
Hanggang sa isang gabi, kinausap ko siya nang masinsinan. Sinabi ko ang lahat — hindi para pagpilian siya, kundi para maintindihan niya kung saan ako nanggagaling. Ang sakit na nararamdaman ko tuwing naririnig ko ‘yung mga bastos na biro, ‘yung pag-aalangan kong magsalita kasi baka pagtawanan lang nila.
Buti na lang, hindi siya nagalit. Hindi rin siya dumepensa agad. Tahimik lang siya habang umiiyak ako. At nung nagsalita na siya, ang sabi niya: “Bakit ngayon mo lang sinabi nang ganito?”
Simula noon, nagbago siya. Hindi agad-agad — pero unti-unti. Kapag kasama ko ang barkada niya, pinapansin niya kung okay ako. Pinoprotektahan niya ako sa mga biro. At minsan, siya na mismo ang umaalis kapag sobra na ang gulo ng mga kaibigan niya.
Hindi perpekto ang lahat. May mga araw pa ring kailangan kong huminga nang malalim. Pero ngayon, hindi na ako mag-isa. Hindi na ako tahimik lang. May kasama na akong lalaban para sa akin — kahit pa sa barkada niya.
