Hindi ko rin alam kung paano ko ito sisimulan, pero sige — kwento ko 'to. Isang simpleng babae na ang puso ay napunta sa hindi inaasahang direksyon.
Ako si Lara, 27, isang public school teacher. Noon, akala ko alam ko na ang gusto ko sa buhay — lalo na sa pag-ibig. Gusto ko ‘yung lalaking seryoso, may goals, at 'yung tipong leading man sa mga romcom. Pero lahat ng ‘yan, nabaligtad… nang dumating si Elian.
Si Elian ay co-teacher ko. Masayahin, sweet, at laging may dalang good vibes sa faculty. Bukod sa pagiging super talented, kilala rin siyang proud member ng LGBTQ+ community. Oo, bading si Elian. Alam ng lahat. Kasama na ako doon.
Noong una, tropa lang talaga. Kape dito, kwentuhan doon, sabay uwian kung minsan. Pero habang tumatagal, parang hindi ko na kayang hindi siya makita sa araw-araw. Nakakapanibago... nakakakilig.
Hanggang sa na-realize ko — nainlove ako.
Pero teka, babae ako.
At siya? Bading.
Naguluhan ako. Sinubukan kong umiwas. Pero sa bawat tawa at kwento namin, lalong lumalim ang koneksyon. Hanggang isang gabi, habang nag-aayos kami ng classroom, hindi ko na napigilan.
“Elian… mahal kita,” bulong ko.
Tahimik. Tumitig siya. At ang sagot niya, diretsahan pero may lambing:
“Lara, hindi ako yung lalaking pwedeng suklian ang pagmamahal mo sa paraang gusto mo.”
Nasaktan ako, oo. Pero mas nanaig ang respeto ko sa kanya. Kasi siya, buo na ang sarili. Samantalang ako, doon ko pa lang naiintindihan ang tunay na kahulugan ng pagmamahal.
Ngayon, masaya kami bilang magkaibigan. At alam mo? Hindi ko pinagsisihan. Kasi natutunan ko na ang pag-ibig, hindi laging tungkol sa “kami” o “happy ending.” Minsan, sapat na ang totoo.
Ako si Lara. Babae ako. Nagmahal ako ng bading. At tinanggap ko 'yon nang buong puso.
