Isang hapon sa Farita Junction, nakita ko siya—isang dalagang may hawak na mabibigat na bag, kasama ang kanyang pamangkin. Nag-alok ako ng tulong, at doon nagsimula ang hindi inaasahang kwento ng pag-ibig. Sa simpleng “Kailangan mo ba ng tulong?”, nagbukas ang pinto sa pagitan ng dalawang estranghero na hindi pa alam na ang tadhana’y may plano na para sa kanila.
Kinabukasan, niyaya niya akong mamasyal sa palengke. Nahiya pa siya noong una, pero ngumiti rin. Ang saya ko! Sa pagdaan ng mga araw, mas lalo kaming naging malapit. Siya si Shellyna—maganda, mabait, at totoong tao. Kapag kasama ko siya, parang humihinto ang oras. Hindi ko alam kung bakit, pero sa bawat tawa niya, nararamdaman kong lumuluwag ang bigat sa dibdib ko.
Bawat araw na kasama ko siya, lalo akong humahanga. Hindi lang dahil sa ganda niya, kundi sa tapang at malasakit niya sa pamilya. Minsan, nagkukuwento siya tungkol sa mga pangarap niya—mga lugar na gusto niyang marating, mga simpleng bagay na nagpapasaya sa kanya. Nakikinig lang ako, pero sa loob-loob ko, gusto kong makasama siya sa lahat ng pangarap na iyon.
Pero dumating ang araw na kinailangan kong lumuwas para sa training sa Port Moresby. Sa panahong wala ako, may lalaking gusto siyang pakasalan. Tumanggi siya. Lumaban siya para sa amin. Doon ko nakita kung gaano siya katatag. Sa bawat tawag namin, sinisigurado niyang maramdaman kong mahalaga pa rin ako, kahit malayo kami sa isa’t isa.
Isang araw, may tawag akong natanggap—nagkasakit daw si Shellyna. Umuwi ako agad. Doon ko siya nakita, mahina pero lumalaban pa rin. Hawak ko ang kamay niya, at bumulong siya: “Mahal na mahal kita.” Akala ko iyon na ang huling sandali... pero nagising siya! Para bang isang himala. Ang dami naming hindi nasabi, pero sapat ang isang sulyap para malaman naming pareho: hindi pa tapos ang kwento namin.
Mas lalo kaming naging matatag pagkatapos noon. Pero hindi naging madali. May mga pagsubok, mga taong tutol sa amin, mga luha at sakripisyo. Pero sa bawat balakid, mas pinipili naming ipaglaban ang isa’t isa. Naging mas mahigpit ang kapit namin, hindi dahil sa takot na mawala, kundi dahil alam naming kaya naming harapin ang lahat—magkasama.
Ang kwento namin ni Shellyna ay parang pelikula—may drama, may kilig, may iyak, at may himala. Pero higit sa lahat, ito’y kwento ng totoong pag-ibig—iyong kahit ilang ulit masaktan, bumabangon pa rin... para magmahal ulit. Sa dulo ng bawat araw, habang magkahawak kami ng kamay, alam naming kahit saan man kami dalhin ng buhay, palagi kaming babalik sa isa’t isa.