Si Nicole… siya ang naging buhay ko mula pa noong elementary. Sa dami ng taon na magkasama kami mula college hanggang sa makapagtrabaho, hindi ko inisip na darating ang araw na gagawa ako ng ganitong confession. Tahimik siya sa umpisa pero kapag kasama ang barkada, siya ang pinaka-kulit. Maganda, maputi, may katangkaran, at hindi nakakasawang pagmasdan ang mukha niya. Marami ang nahumaling sa kanya, marami ang sumubok manligaw. Pero sa lahat ng iyon… hindi ako ang napili.
Bakit? Siguro kasi hindi ako gwapo, hindi ako mayaman, at wala akong maibibigay sa kanya kundi pagmamahal ko lang. Hindi ko rin nasabi ang nararamdaman ko. Natatakot ako na kapag nalaman niya, baka tuluyan siyang lumayo. Kaya kahit masakit, itinago ko. Sa puso ko, umaasa ako na kung talagang kami ang para sa isa’t isa, ang tadhana na mismo ang gagawa ng paraan.
Tatlo lang ang naging boyfriend ni Nicole sa tagal ng pagkakaibigan namin. Unang nakilala ko si Alfred, at masasabi ko, iyon ang unang beses na nakaramdam ako ng matinding selos. Nakita ko siyang masaya, magkahawak-kamay, at nakasandal sa balikat ng ibang lalaki. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Pero ngumiti ako, nakipagkamay, at nagbiro na napakaswerte niya. Hindi ko ipinakita na sa loob ko, durog na durog na ako.
Nang naghiwalay sila, ako ang unang dumating. Umiiyak siya, lasing, at halos hindi na makapagsalita. Niakap ko siya nang mahigpit, pinaluha ko ang sarili ko para samahan siya sa sakit na nararamdaman niya. Ganun din nang nagkaroon siya ng pangalawang boyfriend na si Alex. Umiyak siya ulit, at muli, ako ang nandyan.
Hanggang sa dumating si Paulo. Mabait, magalang, at kita ko sa mata ni Nicole na siya na talaga. At oo, tama nga ako — sila ang nauwi sa kasalan. Pinili pa niya akong Best Man. Isipin mo, nandun ako sa tabi niya sa araw na pinakamalaking pangarap ko sana, pero iba ang groom. Habang ngumingiti siya sa altar, ako naman, tinatago ang sakit sa puso ko.
Makalipas ang ilang taon, nagtext si Nicole. Humingi siya ng tulong dahil ang asawa niya ay may bone cancer. Gusto niya akong samahan sa China para maghanap ng herbal medicine. Pero sa oras na iyon, puno ako ng galit at lungkot. Sabi ko sa kanya, “Nicole, gusto ko namang magkaroon ng sariling buhay. Pagod na akong mahalin ka nang palihim.”
Nagalit siya. Sinampal ako, tinawag akong walang kwentang kaibigan. Pero kahit ganun, sa likod ng lahat, ginawa ko pa rin ang kaya ko. Sa tulong ng ibang kaibigan, naging donor ako para sa asawa niya. Successful ang operasyon ni Paulo, pero hindi sa akin. Nagkaroon ako ng complications. Hindi ko sinabi sa kanya.
Isang araw sa ospital, dumating si Nicole kasama ang barkada. Hawak niya ako, umiiyak, at nagsabing, “Bakit hindi mo sinabi? Bakit hindi mo sinabi na matagal mo na akong mahal? Antagal kitang hinintay. Mahal din kita!”
Doon ko lang nalaman na kung sinabi ko lang noon, baka kami pala. Pero huli na ang lahat. Mahina na ang katawan ko. Hinaplos ko ang pisngi niya, pinunasan ang luha niya, at bulong ko, “Ikaw lang ang babaeng minahal ko sa buong buhay ko… hanggang sa dulo, ikaw lang.”
Sa huling sandali ng buhay ko, binalikan ko lahat ng alaala — mga tawanan, kulitan, at simpleng sandali naming dalawa. Kung may hiling ako sa Diyos, iyon ay kahit isang araw pa para makasama siya. Pero iba ang plano Niya.
Hindi kami itinadhana na magkatuluyan… pero itinadhana ako para mahalin siya habang buhay. At para sa akin, iyon ang pinakadakilang pag-ibig na pwede kong ibigay.
